Vrijdagavond was het weer zover: de mannen van Heren 2 hielden hun traditionele Ladies Night! Bij deze gelegenheid worden de vrouwen van de spelers uitgenodigd om de wedstrijd in de Trefpunt Arena te aanschouwen, onder het genot van een hapje en een drankje. De laatste thuiswedstrijd was daar een mooi moment voor.
De tegenstander die geacht werd dit feestje niet al te zeer te verstoren was Mare Volley 1. Een jonge ploeg (helemaal vergeleken met de H2-mannen), zo wisten we nog van de met 3-1 verloren uitwedstrijd. Waartegen we echter toen wel lekker speelden, konden we ons nog herinneren, ook al waren zowel Mare Volley als H2 in dat duel verre van compleet. Sterker nog: in dat duel maakte trainer Laurens zelfs zijn debuut omdat we anders niet eens zes spelers hadden.
Enfin, dat gezegd hebbende, konden we in ieder geval op tijd beginnen want D3 was zo vriendelijk geweest zich met boter en suiker te laten inmaken. Dat betekende wel dat we aan de verkeerde kant moesten inspelen want de jonkies van Mare Volley waren ruim op tijd aanwezig en stonden te trappelen van ongeduld.
Er zat een fikse delegatie vrouwen op de tribune, zelfs nog meer dan dat we spelers hadden. Want Marcel voelde zich nog niet fit genoeg voor een rentree, Roberto was nog geblesseerd aan zijn ribben, Dennis the Menace en Johan the Man waren verhinderd terwijl Schimansky op het laatste moment moest afzeggen wegens een migraine aanval. Gelukkig was zijn vrouw Annet er wel, zodat we een goed bevolkte vrouwentribune hadden want er waren ook nog een paar (Weerselose?) fans van Mare Volley.
De coachingstaf was wel op niveau want naast coach Dirty Harry Van Gaal Himself was ook trainer Laurens present. Hun speelruimte met zeven spelers was echter beperkt en dat zou nog gevolgen hebben. De eerste set begon meteen met de langste rally van de hele wedstrijd. Tot vreugde van de Ladies wonnen wij die maar in het verloop van de set bleken de jongemannen van Mare Volley toch iets beter op dreef. Ook met de mond, al gold dat vooral voor de speler/coach langs de kant. Toen scheidsrechter Mark volkomen terecht een doorgetikte bal affloot omdat het de achterspeler betrof, had de coach al wat commentaar. Maar toen Mark eenzelfde actie aan onze zijde over het hoofd zag, protesteerde hij wat al te nadrukkelijk. Mark deed wat hij moest doen (de coach mag zich namelijk niet beklagen bij de scheidsrechter, dat is voorbehouden aan de aanvoerder) en riep de aanvoerder in het veld bij zich om duidelijk te maken dat de coach van hem wel een keer mocht zeggen dat hij het er niet mee eens was maar dat hij het niet moest overdrijven. Maar toen zich tegen het eind van de set nog een dergelijke situatie voordeed, was de coach weer nauwelijks tot bedaren te brengen. Mark aarzelde niet en trok de gele kaart. Dat was een regelrechte primeur want nooit eerder was er geel getrokken bij een wedstrijd van H2. Het hielp ons echter niet want we verloren de set, wellicht omdat een aantal mannen zich toch iets teveel wilde bewijzen voor de ega’s en omdat we misschien wel iets te hoge verwachtingen hadden na onze goede reeks.
Maar er waren kansen, dat riepen de vrouwen vanaf de tribune ook en die grepen we dan ook met beide handen in de tweede set. Binnen no-time waren we uitgelopen naar 22-10 en de setzege leek een kwestie van tijd. Leek. Toen bleek namelijk dat we wel een paar wissels hadden kunnen gebruiken. Want ze hadden een paar aardige serveerders bij Mare Volley en een van hen maakte zeven punten op rij, een time-out en een wissel aan onze kant ten spijt. Het stond 22-17, wij maakten 23-17 maar zij maakten een nieuwe serie naar 23-22. Het werd nog 24-22 maar ook het setpoint was niet aan ons besteed, hoezeer onze vrouwen ons ook aanmoedigden. Het onwaarschijnlijke gebeurde: we verloren de set alsnog met 26-24. Schrale troost: we hebben ook bij Volley’68 een 24-9 voorsprong uit handen gegeven…
Enfin: tussen de derde en vierde set ontspon zich langs de kant een stevige discussie tussen de technische staf en enkele spelers over de oorzaak van de instorting. Daaraan werd door een woeste trap tegen het waterkrat door Piet een abrupt einde gemaakt. We zouden gewoon voor de derde set gaan. Dat deden we maar ook hierin wilde het niet lukken. Nog frustraties van de vorige set? Wie weet.
In de vierde set, met de in de derde set geblesseerd uitgevallen Piet aan de kant, groeide het besef dat we gewoon rustig moesten worden, niet teveel moesten willen en een degelijk spelletje moesten spelen. Dat deden we en zie, we wonnen de laatste set eigenlijk heel erg simpel.
Goed, de 3-1 nederlaag was niet helemaal wat we ons er van voorgesteld hadden maar onze vrouwen namen het ons gelukkig niet al te kwalijk, ze hadden zich kennelijk best vermaakt en dat deden wij ook wel nadat we de teleurstelling van onze lijven hadden gespoeld. Het was tijd voor de nazit, met Bier, Wein, Weiber und Gesang. En heerlijke hapjes van zowel Kök’n Jos als Jan van ’t Trefpunt. En er was ook nog een quiz voor de dames, de Wevo H2 Wives (nu wel goed gespeld) Wie Kent Quiz. Daarin moesten de dames acht vragen beantwoorden die duidelijk moesten maken hoe goed de dames op de hoogte waren (gehouden) van de belevenissen van H2 dit seizoen. De kuitenbijter onder de vragen: wat was de hoogste en de laagste klassering van H2 dit seizoen. Het antwoord: eerste (na de eerste met 3-1 gewonnen wedstrijd) en laatste (halverwege het seizoen). Alleen Annet had deze vraag goed, compliment. Maar de eindzege ging naar Dorethy, die met 9 punten drie vrouwen met 8 punten en drie vrouwen met 7 punten vooraf ging. Er hoefde dus geen tie-break gespeeld te worden voor de fles wijn die er op het spel stond.
En zo werd het toch nog een gezellige en geslaagde avond die ver na middernacht tot een eind kwam. Nog 1 wedstrijd te gaan, waarin H2 uit bij concurrent Harambee nog een of twee puntjes moet halen om p/d duels te ontlopen. Dat moet lukken.