Het zijn de laatste weken van het seizoen. En omdat deze jaarlijks zwanger zijn van de spanning als het gaat om de klassering van de mannen van Wevo Herren Zwei, maar weer eens een (we verklappen het alvast: zeer uitgebreid maar lezenswaardig) verslag van dit meest geroutineerde team van onze vereniging. (En eerlijk is eerlijk, ook op verzoek van de tegenstander van afgelopen vrijdag, Rivo H4…) Beschouw dit dan ook maar gelijk als een ruime samenvatting van dit seizoen.

De mannen van H2 spelen intussen al een aantal jaren in de tweede klasse, na een promotie uit wat jarenlang hun ‘natural habitat’ was, de derde klasse. Boze tongen beweren dat dit te maken had met een afnemend aantal volleyballende mannen waardoor promotie in de loop der jaren een ietwat eenvoudiger te behalen doel is geworden. De mannen zelf houden het op de zalvende werking van toegenomen ervaring en routine.

Lichtelijke stress

Hoe het ook zij, het niveautje hoger leverde de mannen de afgelopen jaren wel lichtelijke stress op. Het betekende namelijk vanaf het eerste jaar in de tweede klasse een jaarlijkse strijd het vege lijf op dit niveau te redden. Ieder seizoen werd reikhalzend uitgekeken naar de indeling, met steeds de hoop in een klasse te komen met tenminste 1 team van studentenvereniging Harambee, die we dan graag zo snel mogelijk in het seizoen wilden treffen. Deze jonge honden zijn dan namelijk meestal niet zo lekker ingespeeld en die drie, vier punten die we dan binnen haalden, vormden meestal een basis die we verdomde hard nodig hadden om te overleven.

Vreugde

Groot was dan ook de vreugde dat het de competitieleider het behaagd had de studenten in onze klasse op te nemen. Die stemming sloeg echter al snel om in mineur omdat Harambee kennelijk op de hoogte was van onze stille hoop en verlangen: ze verplaatsten de eerste onderlinge ontmoeting naar de tweede competitiehelft, met als gevolg dat we Harambee onlangs twee keer in een week voorgeschoteld kregen. De vrees van voor het seizoen bleek loos alarm: we pakten in Enschede een 3-1 zege en een week later werd het een 4-0 zege voor ons. Die overtuigend binnengehaalde negen punten staan model voor dit seizoen. Want voor het eerst op tweede klasse-niveau overschreden we de grens van 30 punten en waren we daarmee ook (voor ons doen) ruim voor het eind van de competitie zeker van lijfsbehoud.

Kwalijk neveneffect

En dat terwijl zich een kwalijk neveneffect van toegenomen leeftijd, ervaring en routine nadrukkelijk heeft gemeld bij de langjarige bespelers van sporthal ’t Trefpunt: een heuse blessuregolf. Deels domme pech, deels gevolg van doorgedreven buitensportieve activiteiten maar deels ook wel degelijk het gevolg van het klimmen der jaren.

Personele nood

Dat betekende dat bij duel nummer 20 van het seizoen de personele nood hoog was. Liefst 5 van de in principe beschikbare 11 spelers ontbraken afgelopen vrijdag op het appel. Eigenlijk 6 spelers want Max, de man die het duel op de bank begon, was ook nauwelijks hersteld van een duimblessure. Verder waren Benson, Kök’n Jos, Dennis the Menace (geblesseerd danwel wegens werk verhinderd), Roberto en Piet/René (beiden rugkwetsuur) niet in staat het veld te betreden. Een rekensommetje leert (met Max op de bank) dat er nog maar 5 over waren maar gelukkig was Thijs O.E.N. bereid vanuit Heren 3 de helpende hand op de positie van middenblokkeerder toe te steken (hetgeen maar goed ook was, daarover later meer).

Redelijk gerust

Enfin, door de (voor ons) ongewoon gunstige stand van zaken op de ranglijst (we stonden achtste), konden we toch met een redelijk gerust gevoel de strijd aangaan met de gasten uit Riessen. En dat het een strijd zou worden, stond wel vast. Immers, het eerste duel in de Reggehal was een enerverend duel geweest waarin beide teams elkaar weinig tot niets toegaven en na een sportieve strijd uitkwamen op een 3-1 zege voor Wevo’70. Het duel was eigenlijk een markant en typerend moment in ons seizoen. De manier waarop wij daar (ook toen al noodgedwongen met zeer welkome hulp van een lid van H3, Bert) de zege over de streep trokken, zei veel over het toegenomen vertrouwen en innerlijke rust in het team.

Gefopt

Rivo, met een plek net onder ons op de ranglijst, had ook zeven mensen in de auto naar Weerselo gestuurd. Wij dachten dat ze wat laat vertrokken waren want een kwartier voor aanvang was er nog geen oranjehemd op het centre court van de Trefpunt Arena te ontwaren. Toen ze dan eindelijk binnenkwamen, bleken ze gefopt door de kleedkamer die hen was toegewezen: dat was er eentje van de grote zaal, waardoor zij dachten daar ook te moeten spelen….

Ziekenboeg

Enfin, toen ze eenmaal binnen waren, konden we ook redelijk snel beginnen. De rijk gevulde ziekenboeg op de tribune besloot het er dit keer maar eens op te wagen door zich, naast het bedienen van stereo-installatie (die voor de gevoelige oortjes van Robje kennelijk iets te luid stond afgesteld, wat leidde tot een bijna fatale molestatie van het arme apparaat dat toch zo goed zijn best deed en er ook niets aan kon doen….) nuttig te maken middels het LIVE bijhouden van het digitale wedstrijdformulier (dwf). Dit in de veronderstelling dat de standen live op de site c.q. app van de Nevobo te zien zouden zijn en de tribuneklanten daarmee ontslagen zouden zijn van de verplichting de afwezigen middels WhatsApp op de hoogte te houden. Dit bleek een illusie. Maar een tweet daarover werd door de Nederlandse volleybalbond beantwoord met de mededeling dat dit intern aangekaart ging worden. (We zijn benieuwd edoch weinig hoopvol)

Intens gevecht

Na deze mega-aanloop (bent u er nog? fijn!) dan de wedstrijd. De verovering van de eerste paar punten bleek typerend voor een groot deel van de rest van de avond: het was een enorm en intens gevecht met lange rally’s en spectaculaire balwisselingen. Waarop de mannen van zowel Rivo als Wevo bij het voor de eerste keer wisselen van speelhelft verzuchtten dat het toch geen vijfsetter ging worden…. Een van de mannen op de tribune zei: Reken er maar wel op. Het bleken voorspellende woorden. Scheidsrechter Juliet, voor wie dit duel haar derde wedstrijd als arbiter ooit was en gelijk ook het examen voor haar scheidsrechtersdiploma, zou genoeg sets krijgen om haar kunnen te tonen.

Attent en scherp

Goed. Die eerste set ging naar ons omdat we gedurende de set lekker attent en scherp waren en ons zo net iets beter toonden dan de al even manmoedig strijdende gasten: 25-18.
De tweede set werd de spanning en de strijd echter een tandje opgevoerd. Beiden teams gaven elkaar geen duimbreed (let op, dit begrip zou later nog een rol spelen…) meer toe en met opnieuw de nodige rally’s ging het gelijkop tot de 20 punten. We konden daarna uitlopen naar 23-21 en leken op een 2-0 voorsprong af te gaan. Maar Rivo gaf niet op, knokte zich terug, naast en voorbij ons: 23-25.
Dat was een stevige tegenvaller voor onze mannen en ook op WhatsApp werd er teleurgesteld gereageerd. Kortom: dit vroeg om een waardige reactie.

Voorjaarsmoeheid

En die kwam er in set 3. We waren weer scherp en agressief en bij Rivo trad even een vlaag van voorjaarsmoeheid in: ze maakten opeens veel meer fouten en zo kon het gebeuren dat het binnen de kortste keren 25-15 voor ons was. Het laatste punt kregen we, zeer sportief, van hen cadeau. De verder uitstekend leidende arbiter Juliet had een lichte Rijssense touché (duimbreed wellicht?) bij een snelle Weerselose middenaanval niet geconstateerd maar de mannen in het oranje gaven zelf aan dat ze de knikker geraakt hadden. Applaus en einde set.

Sportieve geste

Een sportieve geste die zeer gewaardeerd werd. Maar waarschijnlijk wilden ze ook zo snel mogelijk af van deze toch al verloren set om in de vierde doorgang een nieuwe aanloop te nemen. Wat heet!!! We geven u een paar tussenstanden: 0-5, 3-10, 6-16, 12-22. Kortom: wij renden het noodlot deze set met open armen tegemoet. En onze Jehan nam dat iets te letterlijk: hij kreeg opnieuw ongelukkig een bal op zijn reeds gekneusde, iets te brede duim (daar is ie weer) en moest het veld verlaten richting de diepvries voor een coolpack. In het veld kwam Robje, die geheel vrijwillig (toch?, coach Dirty Harry?) het veld aan het begin van de set had verlaten ten faveure van Max. Zo bleek onze bank door de additie van een H3-pion net breed genoeg. Het noodlot leek niettemin onafwendbaar.

Opmars

Toch? Welnu, niet helemaal. Want op de service van (wij meenden, maar we zaten inmiddels aan de tweede beugel, dus vergeefs als het zicht wat vertroebelde) uitgerekend onze gastspeler Thijs werd aan een opmars begonnen. Van 12-22 werd het in een ruk 18-22 en toen was het verschil nog maar 4. Rivo maakte er 18-23 van maar wij counterden naar 21-23 (verschil nog maar 2), alvorens het eerste Rijssense setpoint op het fysieke en digitale scorebord kwam: 21-24. Beide teams maakten daarna nog 1 punt en dat betekende 22-25 en een verlenging.

Initiatief

Daarin hadden de gasten tot de 10 het initiatief: steeds een voorsprong van een punt of 2 tot 3. Bij 10-10 waren we langszij maar het stond even later ook zomaar weer 11-14. De zege ging ons alsnog ontglippen, zoveel was wel duidelijk. Maar (en ook dat was de winst van dit seizoen) we bleven erin geloven en geholpen door een magistrale, inspirerende, overtuigende, motiverende time-out van DHVGH (Dirty Harry Van Gaal Himself) stond het luttele momenten en een aantal zwaarbevochten punten later zomaar 15-14 en dus matchpoint!

Allesverwoestende klap

Na weer een heftige rally, lanceerde Max zichzelf nog een keer richting pakweg een half metertje boven het net en met een allesverwoestende klap dreunde hij de bal door de Rijssense blokkering binnen de 3 meter op de heilige Weerselose grond voor de enorm zwaarbevochten zege.
(U begrijpt dat bij deze laatste zin de superlatieven even een hallucinerend loopje met de schrijver dezes hebben genomen, maar we hopen dat u hem dat zult vergeven).

Wat niet overdreven is, is de volgende zin: Na deze laatste aanval van de wedstrijd rende de toch al behoorlijk op leeftijd zijnde – want letterlijk grijs(b)aard – aanvaller werkelijk als een dolle met opgeheven armen door het veld, als ware hij nog een niet al te nuchter kalf dat voor het eerst van zijn leven onder een voorjaarszonnetje de stal mocht verruilen voor een sappige groene weide….

Passende apotheose

Enfin, hoe het ook zij: het was een passende apotheose van een heerlijk potje volleybal, tussen twee zeer sportieve teams, onder leiding van een voor haar (17-jarige?) leeftijd zeer koel, rustig en onopvallend (en dus goed) leidende arbiter (een enkele weifeling bij een bal die wel of niet 4 keer danwel een blok was daargelaten) die duidelijk geslaagd was voor haar examen, daar waren beide partijen het over eens en zij spraken dit ook beiden zeer sportief uit aan haar adres.

Gezellig samenzijn

Zoals altijd was dit de opmaat voor een zeer gezellig samenzijn tot in de kleine uurtjes in een dankzij een fijn opgedraaide kachel door gastvrouw Matty behaaglijke kantine (ook goed voor de omzet, krijg je dorst van) van de Trefpunt Arena. Twee wedstrijden voor het einde zijn we zeker van de achtste plek en een puntentotaal van 39. En dat is nu al een record op tweede klasse niveau.

NB komende vrijdag is onze laatste thuiswedstrijd, volgens H2-traditie omgetoverd tot de fameuze H2 Ladies Night, met echtelieden op de tribune dus. Overige gasten zijn van harte welkom ons ook aan te moedigen in de derby tegen Saasveldia 1. We zullen het nodig hebben… Alvast dank!