Wevo heren 2

We beginnen met een excuus voor het uitblijven van een verslag van H2. Het laatste verslag van ons dateert van medio november en om allerlei redenen is er daarna niet veel meer geschreven over de zes duels die sindsdien zijn gespeeld.
We lopen ze even kort na. Nadat we (slechts) twee punten hadden gepakt tegen de nummer laatst Twente’05, volgde een grote periode van droogte, zowel in verslagen als punten (gelukkig niet in de kantine). Dat we thuis tegen de nummers 1 en 2 van de ranglijst, Dynamo Tubbergen 1 en Flevoll 1 met lege handen bleven, was niet zo gek. Die teams zijn gewoon voor de meeste ploegen een maatje te groot. Dat we ook in Borne tegen Apollo een 4-0 nederlaag leden, was wel erg teleurstellend. Tuurlijk, de personele problemen waren er nog steeds (de broers Jogems ontbraken bijv) maar dan nog. Het was niet best…
De laatste wedstrijd in het oude jaar dreigden we weer met een ernstig personeelstekort te moeten kampen, ook al klinkt dat gek met 12 man op papier. Uiteindelijk vonden we voor de uitwedstrijd tegen Mare Volley 1 in Noord-Deurningen de oplossing door voor trainer Laurens een spelerskaart aan te vragen. Met hem erbij waren we met zes man en het moet gezegd, het spel tegen Mare Volley gaf ons toch weer tekenen van hoop. We konden goed meekomen, wonnen uiteindelijk 1 set waar het er wel twee hadden kunnen en moeten zijn (de eerste set verloren we nl met 27-25….).
Hoe het ook zij: we gingen het jaar door die slechte reeks uit als gedeelde hekkensluiter en dat was toch wel een beetje triest. Gelukkig bood het door ons georganiseerde Kuilman Bouw Kersttoernooi ons wat positieve afleiding en met frisse moed gingen we het nieuwe jaar in.
Daarin wachtte meteen de return thuis tegen Esch Stars 1. Uit waren we de eerste twee sets weggeslagen maar waren we daarna sterk teruggekomen en wonnen uiteindelijk de vierde set. We wilden het thuis beter doen en bovendien waren we gesterkt door de rentree van de gebroeders Jogems. Welnu, na de eerste set nipt verloren te hebben, wonnen we de tweede en derde set overtuigend en leek in de vierde set een 3-1 zege mogelijk. Maar nadat we van 22-19 achter teruggekomen waren tot 22-22, maakten we daarna net iets teveel fouten. De mannen uit Vasse sleepten er een tiebreak uit en wonnen die helaas ook: 2-3. Maar wel weer twee punten en dat betekende dat we (gedeeld) hekkensluiter af waren.
De uitwedstrijd tegen Rosstars 2 was de volgende afspraak en tegen dat team hadden we nog iets goed te maken. In de eerste wedstrijd hadden we dramatisch en apathisch gespeeld en met 4-0 kansloos verloren. Terwijl we normaal tegen Rosstars wel lekkere wedstrijden spelen. Daar kwam ook dit keer in de eerste set niet zo heel veel van terecht omdat bij hen alles lukte en bij ons net dat laatste beetje (geluk ook) ontbrak. Maar we begonnen de tweede set met hetzelfde team (ondanks drie wissels op de kant) en dat wierp zijn vruchten af! Wij kwamen in ons spel terwijl de tegenstander na twee wissels de draad kwijt was. Even dreigde bij ons toch nog het noodlot: Robje verstapte zich, greep naar zijn enkel, wilde eerst doorspelen maar kon toch niet verder. Zonder een van onze beste scorers vreesden we een dip (en een opleving bij de opponent) maar Kök’n Jos kweet zich na een halve set opwarmtijd goed van zijn vervangende taak aan de buitenkant en omdat de rest lekker bleef spelen, wonnen we de tweede set overtuigend. In de derde set gingen we lekker door, de stemming zat er goed in terwijl bij de tegenstander de koppies omlaag gingen. We wonnen ook de derde set en toen zeiden we: nu gaan we ook voor de 3-1 en vier punten. Roberto offerde zich op door de hele wedstrijd aan de kant te blijven (lullig maar wel klasse en echte teamgeest, Roberto!) en op de golven van zelfvertrouwen en honger naar eindelijk weer een lekkere zege wonnen we ook de vierde set en dus: 3-1 zege!!!
Dat gaf zo’n heerlijk gevoel dat we direct daarna in de auto stapten en naar Winterberg scheurden met een select gezelschap om daar dit heuglijke feit goed en passend te vieren. Waarvan acte!