Wevo Dames 2

Twee weken geleden stond de wedstrijd tegen Vocluma op het programma. En het (gezien de vorige wedstrijden) onmogelijke is daar toch gebeurd, het wonderbaarlijke waar ik elke week in mijn verslagen aan refereerde, en waar Dames 2 elke vrijdagavond van droomde. We hebben met 4-0 gewonnen. In alle vreugde en euforie heb ik mijn taak verzaakt en ben ik volkomen vergeten een verslag te schrijven, dus bij deze toch nog even de mededeling dat we de 5 punten hebben gepakt!

Nu op naar de wedstrijd van afgelopen weekend. Vrijdagavond stond de wedstrijd tegen de koploper Volley’68 op het spel. Het wonderbaarlijke geschiedde, we waren zowaar compleet, ook nog eens gehuld in spiksplinter nieuwe shirts. Toen er van Volley een teamfoto werd gemaakt bood de coach aan om ook een foto van ons te maken. Compleet én in nieuwe shirts konden we dat aanbod natuurlijk niet afslaan. Als we ons e-mail adres aan hem zouden geven, zou hij ons de foto wel even opsturen. Ik geloof niet dat iemand van ons een e-mail adres heeft achtergelaten? Dus tot zover de nieuwe teamfoto….
We hadden er allemaal superveel zin in en hoopten toch wat puntjes te pakken, zodat we met de top kunnen blijven meedraaien. Toen onze scheidsrechter kwam aanwandelen, of zal ik strompelen zeggen (deze meneer was van een zekere leeftijd, een leeftijd waarop menigeen een wandelstok of tegenwoordig een super stoere scootmobiel gebruikt ter ondersteuning van het wandelen), hadden we allemaal al door dat ook dit niet de beste scheidsrechter uit onze volleybalcarrière zou worden. Ons voorgevoel heeft ons zeker niet in de steek gelaten. Naast de scootmobiel zou een betere bril en een gehoorapparaat ook geen overbodige luxe zijn, al had hij wel een smartphone, maar hierover later meer.
De tribune werd uitgeklapt, echter maar 3 rijen, blijkbaar verwachtten ze niet heel veel publiek, en nadat Karlien en Sandra de hekjes van de tribune overeind hadden gezet, er kunnen immers gecompliceerde botbreuken optreden na een val van 3 treden hoog, konden we aan de wedstrijd beginnen. De eerste set verliep redelijk rustig. We waren voorbereid op een snoeiharde service van Volley, want we hadden ter voorbereiding van het seizoen al eens een toernooi tegen hen gespeeld. Met de service viel het mee vergeleken met de vorige keer, maar de passes kwamen nog steeds niet fijn in de handen van Michelle. Zo goed en kwaad als het ging legde ze de set-upjes neer. Het was voor ons echter niet goed mogelijk ons eigen spel te spelen en te scoren. Na één goede servicereeks van Volley kwamen we op achterstand en wisten dit niet meer om te draaien, waardoor we de eerste set met 25-20 verloren.
De tweede set was al niet veel beter. We kregen nog steeds niet de ruimte om lekker in ons eigen spel te komen. Het werd hier al redelijk duidelijk dat de scheidsrechter ook niet echt kaas gegeten had van het spelletje, technische fouten had hij totaal niet door en ook in/uit was voor hem een hele opgave. We hebben geknokt, maar deze set uiteindelijk met een spannende 25-23 verloren.
De derde set werd al heel wat spannender. De scheidsrechter was nu echt op zijn best, ook al moet ik eigenlijk slechtst zeggen. We hadden al behoorlijk wat commentaar op deze beste man en toen hij vervolgens ook nog door liet spelen na een flinke technische fout aan de kant van Volley en we deze rally uiteindelijk verloren waren Elleke en Kelly behoorlijk op hun teentjes getrapt. Al schreeuwend en wild gebarend stormden ze dan ook op de scheidsrechter af. Deze man wist niet wat hem overkwam, stoïcijns greep hij naar zijn zak, en Elleke en Kelly naar hun hart. Ging deze beste man nou echt een kaart trekken? ‘Tititiiiii tititiiiii, tititiiiii tititiiii, tititiiiii tititiiiii’, vol ongeloof keken Elleke en Kelly elkaar aan en haalde de scheidsrechter zijn smartphone uit zijn zak, drukte (zo hebben we het er onder de douche van gemaakt) zijn minnares weg, en nam zijn fluitje weer ter hand om aan te geven dat we verder moesten spelen. Hij ging totaal niet in op ons gedram en gemekker en dus namen wij allemaal braaf onze plek in het veld maar weer in. Netfouten aan de kant van Volley waren geen enkel probleem, maar toen Kelly een bal onder het net vandaan haalde en daarbij een klein, klein, klein kabouterpasje (oké misschien een flinke reuzenstap) onder het net van de tegenstander zette, had meneer dit toch zeker in de gaten. ‘LOOP IK IEMAND IN DE WEG?!’ was daarop ook haar reactie. De scheidsrechter keek haar aan met een blik waar ze peentjes van ging zweten (met de gedachte van de kaart nog in haar achterhoofd) en ook zij liep weer braaf naar haar positie. Al met al was het hilariteit ten top, maar verloren we deze set met 25-19.
We gingen steeds beter spelen en wisten dat we die laatste set van ze af konden snoepen. Zo zou de koploper in ieder geval geen 5 punten weten te verkrijgen. Dus er werd alles op alles gezet om toch één punt mee naar Weerselo te kunnen nemen. De set op zich was niet heel bijzonder, maar onze beste man wist er toch weer een fantastische set van te maken. Een speelster van Volley was de bal behoorlijk van ons aan het stelen, maar een medespeelster wist de bal wel bij ons op de grond te slaan. De scheidsrechter kende eerst de punt aan Volley toe, maar onder luidt geschreeuw van Harry besloot hij vervolgens de punt aan ons te geven. Toen de aanvoerder van Volley verhaal ging halen zei de scheids doodleuk: ‘Ik weet het niet meer, maar het punt gaat naar Wevo’. Toen de coach van Volley daarop zei, dat als hij het niet meer wist, hij dubbelfout moest geven, wist hij ons het volgende te vertellen: ‘Ik weet het nu niet meer, maar toen ik het constateerde, wist ik het wel’. Dit bracht veel hilariteit op de drie verdieping tellende tribune, het volleybalveld en op de bank. Na excuses van Volley voor hun scheidsrechter konden we dan toch verder spelen (de scheidsrechter bleef erbij dat de punt voor ons was en weigerde een dubbel fout toe te kennen). En zoals we hadden gehoopt konden we deze set binnen slepen met 25-19.
In de kleedkamer hebben we vervolgens nog een paar keer hard gelachen om de scheidsrechter, geweldige scenario’s bedacht over wie de scheidsrechter moest bellen. Was deze man geheim agent? Was het zijn vrouw met het avondeten? Was zijn huisdier ziek geworden? Uiteindelijk hebben we maar voor het minnares scenario gekozen. Met één puntje tegen de koploper weer op naar Weerselo! We zoeken nu nog wel vrijwilligers die aan de omschrijving van de scheidsrechter van Volley voldoen voor de thuiswedstrijd. Ben, of ken jij diegene die wij zoeken? Laat even een berichtje achter in het gastenboek. Tot zaterdag op de tribune allemaal, dan staat de wedstrijd tegen Aastad op het programma.