Pollux, uit. De schrijver van dit stukje bewaart nog altijd goede herinneringen aan zijn tijd bij Pollux, maar Pollux is niet meer wat het geweest is. Dat wij eerst moesten degraderen om tegen het eerste herenteam te kunnen spelen en zij eerst moesten promoveren, zegt eigenlijk wel genoeg. Ook de sfeer in de sporthal en het aantal toeschouwers is niet meer wat het vroeger wel eens was. Maar goed, de wedstrijd.

Het was voor zowel Wevo’70 als Pollux de eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen. Doordat Mark net op tijd uit de VS terug was (maar wel met een enorme jet lag volleybalde) hadden we voldoende fitte spelers om het hele veld te vullen. Maar daardoor was de bank leeg, met uitzondering van onze coach Manon en de geblesseerde Richard.

We begonnen redelijk goed aan de wedstrijd en wisten langzaam een comfortabele voorsprong op te bouwen. Met name serverend wisten we ze goed onder druk te zetten. Als dan de andere taken in het veld voldoende worden uitgevoerd, kan de setwinst je haast niet meer ontgaan. Met 25-18 was de eerste setwinst van dit seizoen dan ook een feit.

Met een ongewijzigde opstelling (“never change a winning team”; maar wat zouden we ook kunnen veranderen met zes spelers?) begonnen we aan de tweede set. Eigenlijk een kopie van de eerste, al namen we iets later in de set een voorsprong van een aantal punten. Met degelijk spel en goede blokkerende acties slopen we naar de 25. We lieten ons niet stoppen door Pollux, ook niet door hun derde time out (hoe vul je dat in op het wedstrijdformulier)? Hilarisch was de klaagzang van de Pollux-Calimero die zijn smash op zijn voetjes teruggekeerd zag: “Ik ben bij ons de kleinste speler en ik sta tegenover hun langste speler”.

De derde set is het altijd oppassen geblazen dat je niet verzwakt en onnodig een set weggeeft. We liepen in no time uit naar 7-0, maar gaven dit ook net zo makkelijk weer weg (7-7).  De reden hiervoor was de op verzoek van de vermoeide Mark doorgevoerde wijziging. Niet de opstelling was gewijzigd, maar wel de positie. In plaats van Mark, nam Tom nu op de meeste posities het spelverdelen over. Dat was eventjes wennen en we stonden een paar keer verkeerd opgesteld. Dat viel, behalve onszelf, gelukkig verder niemand op. Toen we er eenmaal aan gewend waren, begon dit echter wel te lopen. Vooral Ivo kwam op het midden lekker hard door met zijn snelle aanval. Met 25-17 was de eerste overwinning van het seizoen een feit!

De laatste set is dan een kwestie van “de kop erbij houden”. Dat deden we niet aldoor even goed, maar wel voldoende om ook deze set naar ons toe te trekken met 25-21. En daardoor konden vijf punten in de bus mee naar huis! Volgende week wacht ons het tweede team van Aastad uit Almelo, om 17.00 uur thuis. Ons doel is dan meer publiek te trekken dan in Oldenzaal. En dat kan niet zo moeilijk zijn…