In principe heb ik een heleboel mooie verslagen kunnen maken over de wedstrijden in het seizoen tot zoverre. Dit is mij echter slechts één keer gelukt, van een prachtige wedstrijd met een prachtige uitslag. Ik heb in overleg met Jet besloten om het dit keer over een andere boeg te gooien door een vreselijke wedstrijd met een vreselijke uitslag te omschrijven. Alhoewel dit voor veel Wevo’ers niet nodig is, in grote getale zijn jullie ons namelijk aan komen moedigen. Bedankt voor de steun, en onze excuses dat we jullie grote verwachtingen geen eer aan hebben kunnen doen. Voor de mensen die er niet geweest zijn en nieuwsgierig zijn geworden naar wat Wevo dames 2 in vredesnaam te vertellen heeft, luister en huiver.

Na slechts enkele wedstrijden was het binnen onze competitie al snel duidelijk welke teams de eindstrijd om het kampioenschap konden gaan leveren: Rosstars, Set-Up en Wevo. Deze eindstrijd is natuurlijk niet helemaal een eindstrijd, aangezien we afgelopen weekend (middenin het seizoen) tegen Rosstars moesten spelen. Voor mij persoonlijk hing er meer van af dan slechts de eerste plaats. Op een teleurstellend resultaat rusten treiterijen, pesterijen, maar vooral vernedering in mijn team in Groningen, waar een concurrent uit Rosstars ineens mijn teamgenoot is geworden. Al met al heb ik geloof ik tot zoverre behoorlijk weten te schetsen wat voor een druk er op ons rustte. Rest mij nog te zeggen dat we aardig wat angst bij Rosstars hadden veroorzaakt. Afgelopen wedstrijd zaten namelijk twee dames aantekeningen van onze wedstrijd te maken. Het enige wat wij daarop konden doen was natuurlijk onrust zaaien door allemaal een ander shirt te dragen dan normaliter.

En zo geschiedde. Ruim op tijd kwamen wij vrijdag in de hal van Rosstars aan. Enthousiast als wij allemaal waren (en nerveus als Rosstars was) besloten wij de druk op te voeren door maar vast drie kwartier van tevoren aan een flinke warming up te beginnen. Nadat wij ons allemaal in het zweet hadden gewerkt (en de coach van Rosstars ook, want die begreep er niks van dat de lange mid met nummer 5 ineens een diagonaal was geworden en omgekeerd) kon de wedstrijd een aanvang nemen.

De basisopstelling werd neergezet door Laurens, de spanning was er, maar het neigde bij de meesten toch meer naar enthousiasme in plaats van nervositeit. Dit drukten we dan ook prima uit in de eerste set. Alle balletjes werden opgeraapt, en er werd prima gescoord. Al snel was echter duidelijk dat Rosstars zich niet lieten kennen en ook zij gingen voor elke bal. Alle gaten werden dicht gelopen en alle balletjes werden van de grond gevist. Natuurlijk bleven wij gewoon ons eigen spelletje spelen en dit resulteerde uiteindelijk in een keurige 24-21 voorsprong. In the pocket dus. Ware het niet dat wij die laatste punten niet meer wisten te scoren. De uiterst aardige jongeman (net uit de A afkomstig zo begrepen wij naderhand van een ander team van Rosstars) die plaats had genomen op de bok wou ook niet echt coöpereren. Natuurlijk wezen we hem netjes op zijn fouten en natuurlijk zou het hem een worst wezen. Uiteindelijk begon hij zelfs terug te schreeuwen, maar dat terzijde. Na twee niet geziene fouten van de tegenstander verloren we de set met 27-25. Gewoon super ruk, en dan houd ik het nog netjes!

De tweede set besloten we dat er nog niets verloren was en zouden we de eerste set vergeten en gewoon weer gaan volleyballen. Deze set kwam er zeker weer een knap staaltje volleybal van onze kant, maar ook zeker van de tegenstanders. Het mocht ook wederom niet baten. Als we al een lichtelijke voorsprong creëerden wisten we deze niet te behouden, wat wederom resulteerde in een verloren set. De akkefietjes met de scheidsrechter bleven zich voordoen, maar luisteren wilde hij niet. En dus ook deze set hebben we helaas in moeten leveren. (25-22)

De derde set escaleerde het een beetje. Manon en Laurens vooral ten opzichte van de scheidsrechter. Ik persoonlijk vooral tegen de diagonaal van de tegenstander (ze vond het nodig om ons uit te schelden wegens de kritiek op de scheidsrechter.) En de rest eigenlijk vooral, ja, geen idee, het escaleerde gewoon. We bleven wel volleyballen, maar we wisten niet veel meer te scoren. Enkelen van ons konden de woede in positieve zin omzetten en toch nog behoorlijk rammen, maar één van de enigen die echt balletjes voor de voeten van de tegenstander wist te leggen was Manon. En dus mocht ook deze set niet in ons voordeel uitdraaien en verloren we met 25-20.

De laatste set was dus slechts formaliteit. In het begin wouden we er nog wel voor vechten, maar toen de tegenstanders en wederom de scheidsrechter steeds irritanter werden en het ons allemaal behoorlijk hoog begon te zitten, gingen de koppies hangen en dat was duidelijk zichtbaar en niet alleen in de einduitslag (25-17). In plaats van Rosstars te kraken, waren wij gekraakt, en niet zo’n beetje ook. Nu niet denken dat we een slechte wedstrijd hebben gespeeld, helemaal niet, bij vlagen ging het eigenlijk best prima. Maar de einduitslag van 4-0 en vooral de diepdramatisch slechte laatste set zullen veel mensen het gevoel hebben gegeven van een dieptrieste, in-en-indroevige nederlaag.

En dat gevoel gaf het ons ook. Boosheid en verslagenheid overheerste (en overheerst op het moment van schrijven nog immer). Één ding is zeker, ik meld me ziek voor alle aankomende trainingen in Groningen en kom pas weer terug nadat we ze met 4-0 hebben verslagen op het moment dat wij ze bij ons thuis mogen ontvangen.

Publiek, bedankt voor het in ons gestelde vertrouwen. Helaas hebben we het niet waar kunnen maken, maar dat neemt niet weg dat jullie gewoon welkom zijn bij aanstaande wedstrijden, waarin wij gaan laten zien dat we het kampioenschap meer dan waard zijn.