Wevo Heren 1

De traditie bij heren 1 schrijft voor dat er alleen iets aan de buitenwereld via de website wordt gemeld als er een overwinning te vieren valt. En dan kan het lang stil blijven als je onder aan de ranglijst bungelt, zoals wij. Maar tradities zijn er om doorbroken te worden, dus de afloop van onze uitwedstrijd tegen Holyoke is bij deze al verklapt.
Rond kwart voor drie verzamelden we in ons thuishonk ’t Trefpunt voor een bakje koffie voor de liefhebbers. Herbert had onze bus, die inmiddels de oldtimerstatus heeft bereikt en dus belastingvrij is geworden, alvast op de stoep geparkeerd. Bij deze ook even een oproep aan de politiek om heel alsjeblieft de huidige regeling niet te veranderen, wij zijn er content mee. We constateerden dat er wat te weinig lucht in de bandjes zat, dus eerst maar eens langs Hoogendijk om een beetje gratis wind af te nemen. En daarna op naar Enter, voor de strijd van de nummer 10 van de ranglijst (wij dus) tegen de nummer 4, Holyoke.
Arjan, hersteld van een griepje, waardoor er de avond ervoor nog even paniek was bij dames 4 wegens het tijdelijk ontbreken van een scheidsrechter, sorry daarvoor dames, bracht ons keurig via de toeristische route naar Enter. Daar aangekomen nog maar een bakje koffie naar binnen gewerkt, de gymschoentjes aan en de zaal in. Bleken de tegenstanders en de scheidsrechters al behoorlijk chagrijnig te zijn, omdat we zo laat waren. Hadden we zelf niet eens in de gaten. Zal door de zachte bandjes zijn gekomen.
Dus een snelle warming-up, kort inspelen en inslaan e.d. en starten maar. Met Ivo en Herbert op mid, Arjan en Erwin aan de buitenkant, Mark als spelverdeler en Tom op de diagonaal werd afgetrapt. We begonnen lekker. De pass lag over het algemeen goed, onze servedruk lag hoog (vooral Herbert had goeie series) en er werd door iedereen naar hartenlust gescoord. Voordat de tegenstander goed en wel in de gaten had dat we begonnen waren, was het al 25-15 voor ons. Een overweldigende start.
Geen wisselingen daarom in de opstelling en door met set nummer twee. Eigenlijk werd dit een kopie van de eerste set. Holyoke deed geen eer aan hun stand op de ranglijst en werd min of meer op dezelfde wijze als in de eerste set met 25-17 aan de kant gezet.
De derde set daverden we in eerste instantie gewoon door. Het was in no-time 5-0 voor ons. Inmiddels waren de mannen van Holyoke zich verbaal gaan weren, iets wat normaal gesproken onze tactiek is. Om de haverklap stond er weer iemand van hen onder de scheidsrechtersstoel om de oude man die daarin zat, te bewegen wat vaker voor technische fouten (alleen aan de kant van Wevo’70 uiteraard) te fluiten. Dat was hij niet van plan. Maar de ergernis groeide wel aan beide zijden van het net en nadat Arjan eerder al tot de orde was geroepen, werd nu ook Mark tot stilte gemaand. En wat erger was, Holyoke verhoogde de servicedruk en begon aanvallend een sneller spelletje te spelen. Dat wierp voor hen vruchten af. Die derde set trokken zij uiteindelijk naar zich toe.
Rond het linkeroog van Mark begonnen zich inmiddels mooie blauwe en zwarte schaduwen af te tekenen, met dank aan Ivo die daarvoor één van zijn ellebogen ter beschikking had gesteld. Het blijft lastig, die rempas. De vierde set waren we vast besloten om een einde aan de wedstrijd te maken, Ronald had immers voor de wedstrijd beloofd dat het geen vijfsetter zou worden. Nou, dat werd het wel. Holyoke hield de druk hoog en bij ons begon de één na de ander foutjes te maken. En de scheidsrechters zagen nu links en rechts zaken in ons nadeel over het hoofd. Toen zowel Ivo als de spelverdeler van de tegenstander een halve meter onder het net doorkwamen besloot de scheidsrechter om maar helemaal nergens meer voor te fluiten. Dat hij het liefst snel een einde aan de wedstrijd wilde maken bleek wel toen hij floot dat Perry moest serveren (die was er inmiddels ingewisseld, Ivo was naar de buitenkant verplaatst en Arjan mocht even uitrusten) terwijl deze nog met zijn rug naar het net en een meter of drie in het veld stond. Toen Tom daarop iets te luidkeels mopperde dat het continue gebabbel van de tegenstander kennelijk hielp, werd hem een gele kaart voorgehouden. Dit tot grote hilariteit van zijn teamgenoten, die allen vinden dat zoiets niet past bij de voorzitter van onze keurige vereniging. Waarvan akte..
Inmiddels was het dus wel twee twee geworden. We begonnen goed aan de vijfde set en wisten enkele punten voor te komen. Doordat we vervolgens zelf teveel fouten maakten en Holyoke goed blokkeerde, lieten we de set echter langzaam door onze vingers glippen. We wisselden van kant op 8-7 achter. En we bleven telkens tegen een achterstand van 1 of 2 punten aankijken. De twee time-outs van Ronald konden daarin geen verandering brengen. Uiteindelijk ging die laatste set door wat klungelige foutjes aan onze kant met 15-11 naar de thuisclub. Maar wel twee punten mee naar Weerselo, en dat was iets waar we vooraf voor getekend zouden hebben.
Na afloop hebben we langdurig en uitgebreid een halve minuut vergaderd over de toekomst van ons team. Maar daarover later meer…